Podczas naszego krótkiego, 3-godzinnnego spaceru spotkaliśmy w sumie kilkadziesiąt borowików, trochę kurek i nawet 3 rydze! Dokładny raport z lasu znajdziecie poniżej.
Pragniemy jednocześnie przypomnieć, że na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego nie wolno zbierać grzybów, ale w okolicy jest sporo „grzybnych” lasów, znajdujących się poza terenem chronionym!
Raport z lasu
W naszym raporcie z grzybobrania postaramy się uwzględnić nowe polskie nazwy poszczególnych grzybów, ale dla jasności będziemy się posługiwali również starymi, dobrze znanymi wszystkim miłośnikom grzybów nazwami.
Najbardziej elektryzujący temat, czyli borowiki. W lesie spotkaliśmy najwięcej borowików szlachetnych. Sporo młodych, ale też znaczna liczba dużych owocników, na których czas i temperatura odcisnęły swoje piętno. Jak zawsze, w stałych miejscach, znaleźliśmy masłoborowiki górskie (dawniej borowiki górskie).
Jeśli chodzi o krasnoborowiki (dawniej borowiki ceglastopore) to znaleźliśmy bardzo małą liczbę młodych owocników, natomiast sporo dużych, pokrytych białym nalotem. Natomiast jeśli chodzi o modroborowika ponurego (dawniej borowika ponurego), to spotkaliśmy kilka młodych owocników tego grzyba. Z naszego doświadczenia wynika, że zarówno „ceglaki”, jak i ponure, są bardzo rzadko zbierane w górskich lasach. Prawdopodobnie wynika to ze strachu przed pomyleniem ich z borowikiem szatańskim (dziś krwistoborowik szatański) i zatruciem. Zarówno modro borowik ponury, jak i krasno borowik są jednak grzybami jadalnymi i bardzo smacznymi, ale wymagającymi obróbki termicznej.
W górskich lasach można się też natknąć na zmęczone pogodą koźlarze, pojedyncze podgrzybki, mleczaje (serio serio widzieliśmy 3 rydze!) i pieprzniki jadalne, czyli kurki. Zaczynają się też pojawiać kolczaki, których praktycznie nikt nie zbiera. Widzieliśmy też sporo muchomorów czerwieniejących, ale wciąż nie mamy odwagi ich zbierać…
